Over Monique

Om mijn draai te kunnen vinden in de maatschappij is een lang proces geweest. Dat ik creatief/kunstzinnig was, wist ik al vanaf zeer jonge leeftijd. In 1999 studeerde ik af als docent beeldende vakken na een heel lang school traject, ik was toen 29 jaar. Ik heb voor heel veel bedrijven proberen te werken maar niets leek een lang leven beschoren, simpelweg omdat ik mijn banen nooit kon behouden. Na herhaaldelijk ontslag, toen ik 39 was, kreeg ik de diagnose AD(H)D, waarna het mij meteen duidelijk was dat ik tegen de bierkaai aan het vechten was. Ik moest zelfstandige worden. Wat ook weer de nodige angsten en belemmeringen opwierp. 

Want hoe moet het met het feit dat ik cijfers omdraai, ik kan dus geen administratie voeren, waar moet ik beginnen, wat voor bedrijf dan? 

Sieraden was van heel kleins af aan al een soort passie. Ik zat al voor mijn 10e jaar op vakantie op Vlieland sieraadjes te verkopen op een kleedje voor de camping en verkocht ook nog wat! Dus dat moest het worden. Langzaamaan ben ik klein begonnen, met mijn spulletjes op markten staan (vanaf ongeveer 2010) en langzaam breidde mijn assortiment uit. Later ontdekte ik het materiaal Stainless Steel (RVS), waar veel mensen enthousiast over zijn vanwege onder andere de slijtvastheid. Nu is alles wat ik verkoop op markt van Stainless steel gemaakt (op sommige kindersieraden na) en maak ik nog steeds veel zelf. 

Zo rond 2018 had ik ook een helemaal zelf ontwikkelde workshop, schilderen op glas, natuurlijk voor sieraden. Daarmee stond ik dan op hobbybeurzen die daarna tijdens Corona bijna allemaal failliet zijn geraakt. De gehele workshop is vervolgens in de ‘ijskast’ verdwenen. Op de website staat nog wel een kopje over de workshops, simpelweg omdat het zo leuk was en eigenlijk heel goed ging. Ik ben er trots op. 

De techniek van de workshop is een aanleiding geweest om verder te gaan experimenteren. Op een gegeven moment ontstond er een domino-effect waardoor alle puzzelstukjes ineen vielen.  Onder andere de ‘Whisdom Tree’ kwam hier uit voort. Dit kun je lezen op de pagina: Ontstaan van de techniek (hyperlink naar de pagina).  

Zo rond 2019 a 2020 ontstond het idee om as of haar in mijn glasschilderijtjes te kunnen verwerken. 

Maar toen sloeg de Corona toe en stond alles stil. Ook zat ik met nieuwe vraagstukken: Hoe ziet as er uit, hoe reageer ik op as afkomstig van echte, ooit levende wezens… Mijn huis en tuin zijn chronisch een zootje (ergerlijke bijverschijnsel van ADD), ik kan dus niemand fatsoenlijk thuis ontvangen. Ik voerde daarnaast mijn bedrijf vanuit een WWB sociale dienst uitkering (in het begin heette de regeling Bescheiden schaal ondernemer, later Part time ondernemerschap). Al mijn inkomsten werden verrekend met de uitkering. Dus geld om het huis aan te pakken was er niet… Het idee ging, zoals zo veel bedrijfsplannen, in de ijskast voor betere tijden, wetende dat dit mijn beste idee was van allemaal. 

Midden 2020 werd mijn vader ziek, diagnose de zeldzame ziekte Amyiliodose, de naam had ik wel eens langs horen komen in de tv-serie House. Onze vader heeft het nog 2,5 jaar volgehouden met de ziekte, maar het enige wat hem in leven hield was hoop, helaas ging alles vanaf de diagnose alleen maar bergafwaarts. In februari 2023 hebben we met veel verdriet afscheid van hem moeten nemen… 

Maar het einde des levens doet een ander ook weer bloeien. Dus zoals mijn vader altijd gewild heeft, ga ik kijken of ik zelf in mijn levensonderhoud kan gaan voorzien in plaats van voor een groot deel afhankelijk te zijn van de verzorgingsstaat. Ik kreeg een kleine erfenis van mijn vader waarvan ik de tuin heb op kunnen laten knappen en ik kwam op het idee om de entree van het huis om te toveren tot mini galerie. Niet ideaal, maar net goed genoeg. Dan blijft de rest van het huis maar lekker rommelig. Zo spaar ik mijn energie voor wat er echt toe doet. 

Vanwege mijn ADD-diagnose heb ik ook de nodige hulptroepen. Zo heb ik via Humanitas een gepensioneerde lieve meneer boekhouder, die nu mijn administratie verzorgt. En via Humanitas kwamen hier een aantal keer vriendelijke zendelingen, een heel gezin, die allerlei klussen deden, o.a. mijn vitrines in elkaar zetten voor de galerie en dingen ophangen.  

Al met al denk ik dat met al deze hulptroepen, de erfenis, het punt waarop de ontwikkeling van mijn producten staat, het nu goed mogelijk is om klanten te gaan bedienen. 

Vanwege de bewerkelijkheid van mijn sieraden en mijn beperkingen, zal ik met beleid opdrachten moeten aannemen. Let wel: ADD hebben heeft niet alleen nadelen, de voordelen tracht ik uit te buiten en de nadelen probeer ik te slim af te zijn met omwegen. Ik denk nu de juiste formule te hebben gevonden, ik heb er zin in! 

Monique de Jong
Afgesturdeerd docent beeldende vakken (1999)
(deze pagina geschreven in maart 2024)